Met Allerzielen herdenken we onze dierbaren. Veel begraafplaatsen zijn langer geopend, verlichten de paden met kaarsjes en vuurkorven, sommige begraafplaatsen draaien muziek, weer andere schenken warme chocolademelk. Ik geef toe, op een donkere novemberavond over begraafplaatsen struinen is niet mijn hobby, maar als mensen er zoiets moois en sfeervols van maken dan wil ik er wel 100 keer heen.
Ook in de media is rond 2 november volop aandacht voor herinneren en praten over verdriet en verlies. Je kunt zelfs online een kaars opsteken en een foto uploaden van de mensen die jij wilt gedenken.
Het is fijn om mee te liften op deze rituelen. Rituelen bieden houvast bij rouw en verdriet. Ze geven rust. Je hoeft niet zelf na te denken over wat je kan doen, maar wordt als het ware even aan de hand meegenomen.
Wist je trouwens dat er ook rouwcafés bestaan? Je kunt er binnen lopen om je verhaal te vertellen, interessante lezingen te volgen of anderen te ontmoeten.
Vanavond steek ik een kaarsje op voor mijn schoonouders, opa's en oma's, ooms en tantes, vrienden, lieve kleine baby's en kinderen die maar zo kort op aarde mochten zijn. En ik steek een speciale kaars op voor mijn vader.
Deze foto maakte ik vlakbij mijn ouderlijk huis toen ik samen met hem aan het wandelen was. Hij overleed een jaar geleden en ik moet nog steeds wennen aan het idee dat ik nooit meer zijn hand kan pakken.
Een dag als Allerzielen helpt mij om even bewust stil te staan bij het gemis. Dat is genoeg om weer verder te kunnen.
Trouwens, het is helemaal niet gek als je na 1, 5 of 20 jaar nog steeds behoefte hebt om over je verdriet te praten. Misschien kom je mensen tegen die vinden dat het tijd is om erover op te houden. Onthoud dan goed dat er óók mensen zijn die met liefde naar jouw verhaal willen luisteren!