Er zijn momenten dat je niet wil laten merken dat je boos bent. Of bang of verdrietig. Je houdt je groot. Soms red je het tot je weer veilig thuis bent. En soms schiet de bal die je onder water blijft duwen als een vuurpijl omhoog. Herkenbaar?
Tranen in de supermarkt
Het leek een normale werkdag. Ik wachtte bij de supermarkt op mijn beurt om een pak melk voor de lunch af te rekenen. De klant voor mij was vrij gepassioneerd met de caissière in gesprek over haarverf, in het bijzonder over het verschil tussen honingblond en goudblond. Niet iets om je al te druk over te maken, maar het maakte mij ontzettend zenuwachtig want ik wilde niet de hele pauze in de rij staan. Ik zette het pak melk steeds verder naar voren en knipte mijn portemonnee open en dicht. De dames draaiden zich naar mij om, onbedoeld had ik hun aandacht getrokken.
“Wat vind jij van honingblond?” Ze keken mij vragend aan.
Mijn hoofd wervelde van de zorgen en van de dingen die ik maar niet op een rijtje kon zetten en een simpele, onschuldige en bovenal onbelangrijke vraag als deze was mij even te veel.
‘Wat kan mij die f***ing kl*teverf schelen!!’ wilde ik schreeuwen. Dat kon ik nog inhouden, maar mijn tranen, die al een paar dagen tegen de binnenkant van mijn ogen drukten, vonden dit een goede gelegenheid om zich een weg naar buiten te banen.
Ze kwamen zo overvloedig dat mijn adem ervan stokte. Met trillende vingers legde ik €1,20 op de band en liep langs de verbouwereerde dames de winkel uit.
Geen tijd voor emoties
Je gaat met ruzie van huis, je krijgt een teleurstellende uitslag, je voelt je afgebrand in een beoordelingsgesprek; gebeurtenissen waarvan je merkt dat ze je niet lekker zitten. En toch ga je door. Je neemt niet de tijd om even stil te staan bij de emotie die het met zich mee brengt. Je vindt het niet prettig om te tonen dat je bang bent. Of je wil je verdriet niet onder ogen zien omdat je opziet tegen een naar gevoel. Ondertussen ligt er zo’n sluimerend gevoel onder alles wat je doet.
Seintjes van je brein
Maar emoties laten zich niet foppen. Ze zijn er ook niet voor niets, ze hebben een functie. Het zijn seintjes van je brein. Door middel van emoties wil je brein je iets vertellen, namelijk 'pas op!', 'nou zeg!', 'jippie!' of 'au!'. Geef je geen gehoor aan die seintjes, dan gooit je brein het over een andere boeg, want het wil graag dat de boodschap overkomt. Je krijgt hoofdpijn, je schouders zitten vast of… je barst ineens in tranen uit. Hoe langer je je emoties negeert, hoe meer de spanning zich opkropt.
Door middel van emoties wil je brein je iets vertellen, namelijk 'pas op!', 'nou zeg!', 'jippie!' of 'au!'.
Emoties horen bij het leven
Emoties horen bij het leven, of je nou boos, bang, blij of verdrietig bent. En als je ze even de vrije loop laat (er is overal wel een toilet😊) gaan de scherpe randjes eraf. De echte emotie, de primaire waarschuwing van je brein, duurt nooit lang.
Dus zie je angst onder ogen, laat je tranen de vrije loop, leef je uit met je boosheid (maar doe niemand pijn) en maak zoveel vreugdedansjes als je wil. Dan heeft je brein rust. En jij uiteindelijk ook. Zodat je met een gerust hart een pak melk kan halen.
Wist je trouwens dat je eigenlijk maar vier basisemoties hebt? Die basis bestaat uit woede, angst, vreugde en verdriet. Ofwel – om het makkelijk te onthouden - boos, bang, blij en bedroefd. Al je andere emoties zijn van deze vier afgeleid. Zo valt bijvoorbeeld ergernis onder boos, teleurstelling onder bedroefd, onzekerheid onder bang en opluchting onder blij.