Er was een tijd dat ik dacht dat ik nooit meer een andere baan zou willen. Die tijd ging voorbij. Ik ging mij afvragen of dit nog wel mijn plek was en raakte verstrikt in het idee dat er geen alternatief was. Dat ik aan de ene kant nooit meer ander werk zou krijgen en dat ik aan de andere kant niet wist hoe ik het werken op deze manier tot mijn pensioen vol kon houden.
Vragen die helpen
Als je in zo’n situatie zit is het goed om je een paar dingen af te vragen. De antwoorden kunnen je doen inzien dat je het zo slecht nog niet hebt. Je gaat je werk, je collega’s, de organisatie opnieuw waarderen en kunt weer vol goede moed aan de slag. Je kunt er ook achter komen dat er grote verschillen zijn tussen jou en je werk. Dat kan gaan over bedrijfscultuur, taken, collega’s of de organisatie. Dan heb je nog steeds een keuze: je accepteert die verschillen en je gaat door of je slaat een andere weg in.
Vragen die kunnen helpen:
- Wat betekent werken voor mij? Wat vind ik belangrijk?
- Wat wil ik absoluut niet missen in mijn werk?
- Waar krijg ik vleugels van? Hoe vind ik dat terug in mijn functie, bij mijn taken, met collega’s?
- Wat zuigt mij leeg? Heeft dat met mijn werk te maken of met iets anders?
- Welke waarden zijn voor mij belangrijk? Wanneer worden die gevoed? Zijn er op mijn werk waarden die mij voeden? Zijn er waarden die botsen met de mijne? Hoe vaak gebeurt dat en hoe ga ik daarmee om?
Na anderhalf jaar – met bovenstaande vragen kan dat sneller – was ik eruit. Ik sloeg een andere weg in.
Geen talent, wel vleugels
Als zelfstandige moet ik er hard aan trekken om in het woud van coaches mijn plek op te eisen. Ik ben mijn eigen werkgever en werknemer met alle bijbehorende taken. Voor sommige van die taken heb ik geen talent. Dan heb ik een off-day. Daar staat tegenover dat ik mij nog steeds trots voel dat ik ooit die stap heb durven zetten. Dat ik niet ben blijven hangen in de situatie. Dat ik mij verder ontwikkeld heb. En dat ik daardoor werk kan doen waar ik vleugels van krijg.