“Ben je jarig?” vroeg ik de man naast ons. Hij zag er grauw uit. Aan de standaard bij zijn bed hingen drie infuuszakken. En slingers. Een opmerkelijk contrast. Mijn brein schoot in de stand ‘ver-jaar-dag!’ en zelf kon ik ook niet zo snel een andere verklaring bedenken. Maar die was er wel.
Gisteren was het Wereldkankerdag. Een dag in het teken van leven met en leven na kanker.
Dat leven krijgt na zo’n diagnose een ander perspectief. Zowel voor patiënten als voor naasten.
Op kanker.nl/wereldkankerdag vind je informatie, adressen voor ondersteuning en de mogelijkheid om in contact te komen met mensen die in hetzelfde schuitje zitten.
Kanker en slingers, het klinkt tegenstrijdig. Wat is er te vieren?
Behandelingen tegen kanker ondergaan is hard werken. Zieker worden dan je al was. Niet weten of je weer kan lopen, weer kan werken. Leven tussen hoop en vrees.
Als je dat doorstaat mag je trots zijn op jezelf. Daarom hangen ze in het LUMC aan het eind van je chemokuur vlaggetjes aan het infuus. Als mijlpaal en als bemoediging.
Er komt weer wat kleur in je leven.
Vandaag hangen er vlaggetjes aan de infuusstandaard van mijn lief. Negen maanden lang maakten we de gang naar het ziekenhuis. Door de hitte, door de regen, door de hagel, door de sneeuw. Nu breekt eindelijk de lente aan.
Of dat een lente en een leven ná kanker is weet niemand.
Wat ik wel weet is dat er voortaan maar één dag per jaar is die telt.
Zijn verjaardag.